Σήμερα είναι μια τραγική μέρα για το σχολείο μας….Αποχαιρετάμε τη Ντόρα..(ποιος το πιστεύει;;;) Τη Ντόρα που εδώ και 15 χρόνια πορευόμαστε μαζί στην εκπαιδευτική κοινότητα του 49.. Όχι συνάδελφοι, αλλά οικογένεια.
Τη Ντόρα μας, που γέμιζε το χώρο με το χαμόγελό , το δυναμισμό , τη δοτικότητά της. Τη Ντόρα, που ήταν πάντα εκεί για όλους…βοηθός και συμπαραστάτης ..”εγώ, εγώ θα βοηθήσω…μην το συζητάς, μπορώ…” έλεγε πάντα!
Τη Ντόρα μας, που γέμιζε με μουσική τις καρδιές όλων μας. Οι γιορτές του σχολείου μας είχαν πάντα τη λάμψη της.. Ποιος θα ακούσει ξανά μελωδία του Μάνου Χατζηδάκι, χωρίς να τον πλημμυρίσει η θύμησή της;;
Σήμερα ήταν μέρα αφιερωμένη σε εκείνη.. Φτιάξαμε μια γωνιά με το αρμόνιο και τις παρτιτούρες της και όλοι , μαθητές και εκπαιδευτικοί, γράψαμε δυο λόγια, μια ζωγραφιά σε εκείνη..
Στη Ντόρα μας, που πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απουσία της, αλλά δε θα τη συνηθίσουμε ποτέ!!
Θα είναι πάντα μαζί μας, πάντα στις καρδιές και στο μυαλό μας..
Καλό ταξίδι, αγαπημένη μας Ντόρα…
