«Όταν έφεραν -έλεγε η γιαγιά- την είδηση στον πατέρα της, πως ένας από τους γιους του, ο Δημήτρης, χάθηκε στο μέτωπο, αυτός βουβός μαρμάρωσε όλη νύχτα σιμά στο τζάκι ….χοντρά πικρά δάκρυα ήταν μέχρι το ξημέρωμα στο πρόσωπό του, μόνος εκεί εμπρός στην αρχαία εστία να θρηνεί.
Η ιστορία τόσο με συγκλόνισε, ώστε ποτέ πια δεν ένιωσα την επέτειο “πατριωτικά” με σημαιούλες ή τραγουδάκια, πάντα προσπαθούσα να μαντέψω τα πράγματα, που είχε στο μυαλό του, εκείνη τη νύχτα, εκείνος ο άντρας μόνος μπρος στη φωτιά, να συλλάβω το μέγεθος της θυσίας. Μεγαλώνοντας σαν τον Πρίαμο τον παρομοίαζα και τον σκεφτόμουν, που δεν μπορούσε να θάψει -όπως οι πανάρχαιες συνήθειες υπαγόρευαν- τον νεκρό γιο…
κι η μέρα ήταν πάντα στενά πλεγμένη με τούτη τη μνήμη, τη μνήμη που κι εγώ αυτές τις μέρες μοιράζομαι με τις κόρες μου και με όσα περισσότερα παιδιά και μεγάλους μπορώ, γιατί η μνήμη είναι ελευθερία.»
(Τάσος Αναστασόπουλος, από το διαδίκτυο)
Η μνήμη είναι ελευθερία!
Και τούτη επέτειος , όπως και κάθε επέτειος είναι ημέρα μνήμης , ημέρα ελευθερίας!
Θυμόμαστε γιατί γνωρίζουμε!
Γνωρίζουμε τη ρίζα μας!
Ριζώνουμε στο παρελθόν μας, στους αγώνες των απλών ανθρώπων που ονειρεύονταν και χωρίς να το πολυσκεφτούν θυσιάστηκαν.
Γιατί επιθυμούσαν να είναι λεύτεροι! Γιατί ήταν ελεύθεροι!
Μνήμη, Γνώση, Ελευθερία!
Μια αλυσίδα αδιάσπαστη!
Που μας δένει με το χρέος!
Μνήμη όπως ελπίδα!
